16-7-2015

“Toch weer een infuuskuur”, dat was het advies vijf weken geleden. Toen ik opnieuw met hoest- en benauwdheidsklachten, koorts en griepverschijnselen bij het cf-team kwam. Ontstekingswaardes opnieuw verhoogd. Dat betekent een bacteriële infectie en dus kan antibiotica helpend zijn. Twee weken en 42 infuuspompjes in de thuissituatie verder, voelde ik mij top. Ondanks dat de antibiotica me enigszins had uitgeput en ik een verstopte infuuslijn de baas moest.

– Tegenwoordig word ik tijdens een intraveneuze antibioticakuur voorzien van een PICC-lijn. Een lijn die in de bovenarm wordt ingebracht en in het bloedvat doorloopt tot vlak voor het hart. Als zo’n dingetje verstopt raakt, heb je mij in een toch al lichtelijk instabiele periode, goed op de kast. –

Rusten is voor watjes …

Maar goed, ik kon de wereld weer aan. Wilde van alles ondernemen: naar vriendinnen, vriendinnen ontvangen, terrasjes pakken, de verjaardag van de moeder van mijn vriend vieren, shoppen, mijn zus en nichtjes opzoeken, alles! Maar, ervaring leert dat ook in zo’n hypergoede periode, rust geboden is. Te hard van stapel lopen vergroot helaas het risico op terugslag. Dus, dook ik braaf iedere middag mijn bedje in voor mijn herstelslaapje. In tegenstelling tot de enthousiaste levensgenieter diep in mij. Zij draait namelijk overuren tijdens deze rustmomentjes: “Wat zal ik aantrekken”, “ik ga alleen naar die afspraak als het uitkomt en het komt alleen uit als ik nú in slaap val”,  “Wat zal ik morgen eigenlijk doen?” Tja, slapen blijkt dan niet echt soepel te gaan. Of het ook daardoor komt, of gewoon door mijn zwakke gestel na al die infusen en de operatie, maar het weekend na mijn euforische week was het al weer raak. Flinke vastzittende hoest, griepverschijnselen in de vorm van spierpijn en verhoging in de avond en nachtelijk baden in het zweet. Echt, dat heeft niets meer met een ‘beetje transpireren’ te maken.

Overlegstructuur

Meteen naar het ziekenhuis hollen zit niet in mijn aard. Eerst proberen minder fysiek actief te zijn, drie keer per dag sprayen en ademhalingsoefeningen in plaats van de gebruikelijke twee keer en minder plannen maken, waardoor ik ook niet wakker hoef te liggen van alles wat ik zou kúnnen doen.

Een kleine week herhaaldelijk 37,8 blijven meten, spierpijn in mijn buik en schouders ontwikkelen door het diepe en vele hoesten en een ongerust vriendje, zorgen toch voor een mailtje richting Dekkerswald, waar mijn behandelend cf-team zich ophoudt. Een infuuskuur lijkt mij en de cf-verpleegkundige niet wenselijk, aangezien ik de laatste twee nog te boven aan het komen ben. Een pillenkuur lijkt logischer. Overleg met de longarts moet nog wel plaatsvinden. Zij wil op haar buurt overleggen met de andere longartsen uit het team om te horen of ze niets over het hoofd ziet. Ondertussen twijfel ik nog steeds of een kuur nu wel echt nodig is. Ik voel me niet heel ziek, de grieperige spierpijn trekt enigszins weg, de hoest is niet altijd heel erg aanwezig, evenals het nachtelijke zweetbadje. Tempratuur is vaker laag dan hoog en krijg ik dan van zo’n pillenkuur ook niet weer een terugslag waar ik opnieuw van moet herstellen? Dat de remedie erger is dan de kwaal, zeg maar. Toch spray ik nog steeds drie keer per dag en levert een keer overslaan me werkelijk benauwde uren op.

Vertrouw toch eens op je onderbuikgevoel

Opnieuw contact met de cf-verpleegkundige. Na een week van dubio over wel of niet starten met de pillenkuur, heb ik vanochtend toch de eerste dosis genomen. De dag daarvoor had ik 38 graden koorts en daar schrok ik van. Ik wil niet weer ziek worden. Eenmaal middag, twijfel ik toch weer of het wel verstandig is te starten. Dit vertel ik ook de cf-verpleegkundige. Ook dat ik nog niets heb gehoord van het interne overleg van de longarts. Leg de verpleegkundige mijn twijfel over terugslag voor en vertel over de inmiddels gemeten 38 graden. Wat te doen? Starten met de kuur lijkt haar een goed idee. De verhoging, vastzittende hoest en verhoogde suikerwaardes (ja, die had ik nog niet genoemd) lijken haar aanwijzingen dat ik tegen een infectie zit aan te hikken. Met de pillenkuur is het hopen dat het niet doorzet. Goede keuze dus, die gift van vanochtend. Mijn twijfel kan ik nu loslaten. Ik ga ervoor en hoop op herstel. Toch…?