Het is een tijd geleden sinds mijn laatste blog. Dat was niet mijn bedoeling. Mijn bedoeling was iedere maand een stukje te posten. Waarom dat niet is gelukt? De titel van deze blog zegt alles. 

De blog na mijn laatste had ‘Stresskip’ geheten. Soms verloopt zo’n titel of artikel mettertijd. Dit keer niet. Ik ben en blijf een stresskip. Studie, gezondheid, relaties; alles moet zo goed mogelijk onderhouden. Dat geeft soms wat stress …

Stress in de making

De reden dat ik er de vorige keer over wilde schrijven, was vanwege de wiskundetoets die eraan kwam. Inderdaad, dé toets die zorgde voor toelating tot mijn studie. Op dat moment stond ik zo op spanning. Kriebels in mijn buik, slechter slapen, continu alert, ik wilde er helemaal voor gaan. Je begrijpt, het schrijven van die laatste blog schoot er even bij in. Er zat dus al wat vertraging op de lijn. 

Ontlading

Met de toets eenmaal achter de rug (ik heb hem inmiddels gehaald), moest ik ontladen. Maakte niet uit hoe. Het resulteerde in een verfklus in huis. Het liefst verbouwde ik direct het gehele huis, maar buiten het feit dat mijn vriend meer tijd nodig heeft voor het doorhakken van knopen dan ik, kwam ik zelf op tijd tot het besef dat de kozijnen van ons jarendertig huis een pokkenwerk konden zijn. Niet alles in één keer willen aanpakken dus. Schuren mag ik na de transplantatie niet meer zelf vanwege schimmels die in het hout kunnen zitten, wat niet goed is voor mijn nieuwe longen. Dus dat werk besteedde ik uit. Maar het verven, afplakken, opschuren (want ik ben toch een beetje eigenwijs) en ontvetten bleef voor mezelf. En voor mijn vader. Want halverwege schoot ik natuurlijk weer vol in de stress, “omdat dit oude hout echt nooit fatsoenlijk opgekalefaterd kan worden!”. Met behulp van mijn vader is het toch weer een plaatje geworden. Na het klaren van deze klus, stond de studie voor de deur en was er geen tijd meer voor de rest van het huis. Goede inschatting dus.

Studietijd

Toen was daar ineens die studie. Nieuw, spannend en leuk! Al kwam er veel leeswerk aan te pas. Heel veel leeswerk. In het Engels. Superleuk en super interessant, maar behoorlijk tijdrovend. En hoe deel je die tijd in? Dat was even zoeken en zoals de titel al doet vermoeden, was daar wederom die stress. Als een kip zonder kop pakte ik het leesvoer aan. Ik dook er vol in. Overdag en ’s avonds laat om me de stof eigen te maken en nog kreeg ik niet alles op tijd gelezen. “Hoe doen mensen dat die daarnaast nog werken of sociale afspraakjes hebben?!” Maar eerlijk is eerlijk, inmiddels gaat het lezen me iets gemakkelijker af. Ik krijg een soort ritme in mijn activiteiten waardoor het minder stressvol aanvoelt. Ik doe het goed op routine. Bovendien krijg ik de Engelse termen beter onder de knie. Niet dat ik ineens overloop van tijd, maar het voelt comfortabeler. 

Revalidatiedag

Zo comfortabel dat ik besloot de revalidatiedag in Groningen niet af te zeggen. Een half jaar geleden deed ik mee aan een revalidatietraining om te bepalen of na revalidatie een betere conditie te behalen is. Daarvoor stond nu een terugkomdag op de planning. Inclusief fietstesten, krachttest en longfunctie. Ik had het kunnen verzetten, maar op een ander moment kwam het ook niet uit en nu had ik het maar gehad. Wat ik maar wil zeggen, die stress ontstaat bij mij niet alleen bij mentale prestaties … Omdat ik een test sowieso beter wil volbrengen dan een vorige keer, maar ook omdat de uitslagen van deze fietstest worden meegenomen in de beoordeling voor toelating tot de Transplantoux. Met ander woorden; ik stond te wiebelen op mijn benen. Want waar stress normaal al voor lichamelijke reactie zorgt, heb ik met het gebruik van de afstotingsmedicatie op zulke momenten mijn lichaam helemaal niet meer onder controle. Door de spanning trilt het aan alle kanten. Met bovendien een bloeddruk van 180 over 100 begon ik aan de test. Maar met goed resultaat: ik heb hem beter gedaan dan de vorige keer! Een halve minuut en vijf watt weliswaar, maar beter is beter.

Rust

Nu een weekje rust. Afgelopen maandag was mijn eerste tentamen, plus de deadline van een project. De week daarvoor had ik een deadline voor een groepswerkstuk. De herfstvakantie was dus vooral besteed aan studie en stress. Voel je hem aankomen? Iets met ontladen inderdaad … Klusjes in huis en daarbuiten, op de racefiets en sociale contacten om in te halen. Je kunt je afvragen waarom een mens zo leeft. Waarom niet wat gematigder misschien? Omdat ik geniet van het gevoel dat ik krijg als ik doelen haal. De adrenaline, de rush, de overwinning. Elke keer weer. En ik vind het heerlijk dat ik nu weer tot die grenzen kan gaan, en verder.

Daarom is hij daar weer …