Het is zover: de steigers van mijn website staan. Ik kan aan de slag, filmpjes posten, blogs schrijven. Al die tijd werkte ik hier naar toe. Het moment dat ik tenminste een omgeving had om mijn content op te plaatsen. Want alleen dat die omgeving er niet was, weerhield mij ervan om te schrijven en te filmen. Dacht ik.

Want nu het zover is, sla ik dicht. Waar moet ik beginnen? Houd ik het vol? Zitten mensen hier wel op te wachten? Allemaal vragen die er totaal niet toe doen als je zelf iets graag wilt. Ik hoor het genoeg ervaringsdeskundigen zeggen: “Je begint gewoon en je ziet wel waar het schip strand. Tenslotte doe je het omdat je het zelf leuk vindt en vaak zijn dat de projecten die het beste slagen. Of niet, maar dan heb je er in ieder geval van geleerd.”

Faalangstig

Het zit alleen een beetje in mij om niet op mijn bek te willen gaan. Op de basisschool al werd ik er bij testen voor faalangst uitgepikt. Toen ze vervolgens inzoomden op het voortijdig opstaan in een rijdende trein omdat je bang zou zijn de halte te missen, haakte ik af. Ik ben nog nooit ergens voortijdig geweest, mijn omgeving zal dat met liefde beamen. Maar in faalangst kan ik me naarmate ik ouder word en mezelf steeds meer begrijp, beter herkennen. Ik doe dingen graag in één keer goed. Enerzijds omdat het me anders verspilde tijd en moeite lijkt, anderzijds om niet dom over te willen komen bij mensen die er – in mijn ogen – verstand van hebben. Een artikel inleveren bij de hoofdredacteur toen ik nog bij weekblad Weekend werkte bijvoorbeeld, ging gepaard met heel veel zweetdruppels en uren van strepen en verbeteren. Teveel uren en teveel zweetdruppels naar mijn mening. Ik had het wat vaker toe moeten laten om compleet afgezeken te worden. Dat gebeurt toch wel, of je er nu veel tijd in stopt of niet. En uiteindelijk leerde ik door zo’n discussie opnieuw reflecteren op mijn eigen werk. Was ik het eens met deze kritiek? Zo ontdekte ik dat bepaalde opmerkingen ook een kwestie zijn van smaak en keuzes. Daarin is iets niet altijd goed of fout. De vraag is alleen wie het eens moeten zijn met jouw keuzes om te bereiken wat je wilt.

At ease …

Naarmate ik ouder word, leer ik mijn eigen keuzes steeds beter waarderen en erop vertrouwen. Iets waar ik interessant genoeg als kind al naar uitkeek. Ik kon niet wachten om ouder te zijn en meer zelfvertrouwen te hebben. Nu nog een beetje doorgroeien tot ik compleet samensmelt met mezelf. Al vraag ik me af of dat ooit gebeurt. Het is tenslotte ook de aard van een beestje.

“Daar hebben we het niet meer over”

Maar op mijn bek gaan dus. Op een verjaardag sprak ik een ingenieur. Een type die je op het eerste gezicht net zo goed achter een veilig en stoffig bureau op een accountantskantoor plaatst. Hij bleek zijn eigen bedrijf te hebben opgericht. Het bedrijf vindt van alles uit en is marktleider op verschillende gebieden. Zo zijn zij de enige in ons land die vuurwerk testen en hebben ze een eigen laboratorium waarin de brandwerendheid van wanden, deuren en plafonds wordt getest. Een hot item sinds in 2017 de Grenfell woontoren in Londen in een onbedwingbare brand stond. Of hij na dat incident pas was begonnen met dat laboratorium, vroeg ik. “Nee, als we daarop hadden gewacht, waren we te laat geweest.” Was zijn simpele maar doeltreffende antwoord. Er is dus ooit een ingenieur in zijn bedrijf geweest die wilde onderzoeken hoe hij de brandveiligheid van wanden, deuren en plafonds kon testen. Daar zag hij wat in. De man mocht zijn gang gaan. En terecht, zo blijkt nu. Maar wat als je dingen onderzoekt die nooit van pas komen? Dan stop je heel veel geld in zo’n onderzoek en doe je er niks mee. Dat is toch zonde, is mijn faalangstige redenering dan weer. “Als dat gebeurt, dan was het een leuk onderzoek en praten we er niet meer over,” zegt meneer met een lach op zijn gezicht. “Want dat kost inderdaad veel geld. Maar als je niet durft te pionieren, ontdek je nooit iets nieuws. Het hoort erbij om af en toe onderuit te gaan. En dat stoppen we dan heel ver weg.” Maar wat wel blijft hangen, is blijkbaar super goed. Anders was hij niet zo succesvol met zijn bedrijf.

Ten strijde

De conclusie van mijn verhaal: ik ga er gewoon voor. Ik doe wat ik leuk vind zonder (al te veel) bang te zijn wat anderen ervan vinden en zonder teveel te denken dat het mogelijk nooit wat wordt en ik mijn tijd en energie beter ergens anders in had kunnen steken. Ik vind het tenslotte leuk en ik word er nooit dommer van. Zo heb ik inmiddels wordpress al van binnen en van buiten leren kennen, ben ik weer geregeld aan het schrijven en stoei ik met zoekmachineoptimalisaties. Dat heb ik toch maar mooi weer in de pocket.

Kraak mij maar af

Dan rest me alleen nog maar jou te vragen af en toe eens een berichtje op deze site of via de mail te plaatsen, waarin je laat weten wat je ervan vindt. En schroom niet om er flink wat kritiek tegen aan te gooien, want daar ga ik mee aan de slag. En als ik daarnaast nog iets heb geleerd van de al bestaande media en merken, is het dat je pas meetelt als je af en toe eens flink door het digitale rioolputje wordt getrokken. Dus trek mij er maar doorheen. Ik zal leren op mijn bek te gaan, weer op te staan en sterker terug te komen.