18 augustus 2015

Ook ik ga af en toe met vakantie. Even uit de dagelijkse sleur. Wat voor mij in dit geval ook uit de dagelijkse zieke sleur betekent. Door de laatste dip in mijn gezondheid werk ik nog niet tot nauwelijks – in ieder geval niet tot aan mijn vakantie. Dat betekent dat ik dagelijks thuis ben en er dus mee wordt geconfronteerd niet helemaal goed in orde te zijn. Lekker om daar even van weg te kunnen.

Vooralsnog blijkt ook dat ik me op vakantie daadwerkelijk goed, of zelfs beter voel dan thuis. Ik hoest minder, heb geen griepverschijnselen en mijn energieniveau lijkt hoger te zijn. Tijdens de wintersport afgelopen januari en tijdens de zomervakantie vorig jaar juli in Frankrijk. Beide tripjes waaraan voorafgaand mijn gezondheid niet was zoals hij moest zijn, maar waarop ik er tijdens de vakantie nauwelijks last van had. Geen idee waar dat door komt. Is het een kwestie van gedachten verzetten, het weer, een ander klimaat, een ander ritme of de ligging, bijvoorbeeld op de bergen of aan zee? Wie het weet mag het zeggen. Helaas heeft bovenstaande constatering nog niet geleid tot een chronisch-vakantie op doktersadvies.

Hittebestendig

Dit keer was het Turkije, samen met mijn vriendje. De warmte was geen probleem. Ik leek er zelfs beter tegen bestand dan vriendlief. De eerste dag ging hij qua gevoelstemperatuur van koud naar warm en weer terug in minder dan een minuut. Na op dag twee verbrand te zijn – laksheid aan insmeren, moet toch worden vermeld schat – waren schaduwverblijven en middagdutjes een eigen gebombardeerde remedie en dus de dagen erna het gevolg. In tegenstelling tot dat, voelde ik me goed. Na omstandigheden – plaatselijke temperatuur van plus 40 graden – niet te warm en niet te koud, niet overdreven moe en geen slechte lichamelijke conditie. Hier en daar een vertwijfeld kuchje teveel dat ons alert maakte, maar uiteindelijk telkens werd afgedaan met “het zal wel door de airco komen”. En daar kwamen we heel de vakantie mee weg.

Lekker gezond

En dan te bedenken dat het lichaam hard moet werken: transpireren om het lichaam in die warmte af te koelen en het kweken van een kleurtje om mijn lijfje te beschermen tegen al die uv-stralen. Want dat is wat dat gezond ogende bruine kleurtje eigenlijk is: je lichaam dat een bescherming aanbrengt tegen de schadelijke invloed van buitenaf die zon heet. Dat is hard werken voor dat lijf. Extra ironisch wanneer bij thuiskomst iedereen op basis van dat “lekkere kleurtje” je vertelt dat je er zo “gezond” uitziet. Jaja…

Laat staan wanneer je verbrand, wat ook mij helaas in lichte mate is gebeurd. Dan moet het lichaam ook dat nog herstellen. En dat heb ik maar zo zonder al te veel kleerscheuren doorstaan. Ik ben er trots op. Zelfs heb ik me zo nu en dan tegoed gedaan aan de wijntjes en cocktails. Je zit all-inclusive of je zit het niet (hopelijk lezen mijn artsen dit niet..). Gezien mijn aangetaste lever die je bij deze ziekte cadeau kunt krijgen, is alcohol eigenlijk een no go. Maar soms – en vooral op vakantie – wil je even niet ziek zijn en het er gewoon van nemen. Natuurlijk weet ik dat ik qua uitputting maar ook qua alcoholgebruik voorzichtiger moet zijn dan een jaar of tien geleden, toen mijn lijf – net als dat van vele leeftijdsgenoten maar dan in minder (opvallende) maten – een stuk veerkrachtiger was dan nu. Maar wat is het leven als je niet minstens af en toe kunt genieten alsof je leven er níet van afhangt.

Liefdesvirus

Bij terugkomst was het ook vriendlief die – wellicht door de grote temperatuursverandering – geveld werd door een griepje. Koorts, hoesten, beroerd. Hij lag zelfs een paar dagen op bed. Met de lage weerstand die ik hoogstwaarschijnlijk na de afgelopen turbulente periode nog wel heb, was daar zeker de angst aangestoken te worden. Maar wat doe je eraan? Een logeerbed hebben we niet en om mijn tandenborstel nu een eigen plekje aan de andere kant van de badkamer te geven, leek ook zo ver gezocht. Kussen deden we matig. Maar ook een ziek vriendje heeft af en toe een knuffel nodig en ik kon het niet over mijn hart verkrijgen hem dat te onthouden. Anderhalve week later slaat ook bij mij het hoestvirus toe en dienen tekenen van griep zich aan. Nog geen koorts, wel in overleg met het cf-team gestart met een pillenkuur. Hopelijk voorkomen we zo dat het uitgroeit tot iets groters. Of het een liefdesgriepje is, weet ik niet. Er zijn op het moment meerdere mensen om mij heen die niezen, hoesten, proesten en klagen over hun gezondheid.

Keep the good spirit alive

Ondanks de turbulente periode die ik pas kort geleden achter de rug heb, ben ik niet ongerust over deze aandienende ziektekiemen. Met name omdat ik met zoveel grieperige types om mij heen, niet de illusie heb dit virus te kunnen ontlopen. Ik ga er dan ook vanuit dat het niets groters is dan dat. Bovendien heb ik het gevoel op vakantie weer energie te hebben opgedaan. Energie die ik nu kan inzetten om me er niet zo ver onder te laten krijgen als de vorige keer. Én, uiteraard heb ik nieuwe mooie herinneringen om bij weg te dromen als het even niet zo lekker gaat.