Mijn hoofd voelt leeg. Helder. Afgezien van de diversiteit aan virussen die zich in iedere holte van mijn lijf hebben gevestigd waardoor ik elke ochtend het idee heb dat ik onder een file op de A12 heb gelegen, maar dat terzijde. Mijn gedachten zijn opgeruimd. Mijn hoofd voelt als een frisse winterdag waarop het zonnetje volop schijnt. Heerlijk.

Tip 1

Aan goede voornemens doe ik niet. Ik vind het vooral heel storend dat aan het begin van het jaar allerlei mooie doelstellingen het land in worden geslingerd en dat nog geen twee weken later de helft ervan al weer overboord is gegooid. Zeg het dan niet, of leef er naar. En niet onbelangrijk: stel een goed voornemen vooral op een moment dat het voor jezelf goed voelt en niet per se op 1 januari. Dat lijkt mij de voornaamste reden waarom bijna niemand het volhoudt.

Vol ambities

Ik doe er dus niet aan. Maar gek genoeg voel ik al een week allemaal ambities in mijn lijf. Alsof er een energiebronnetje zit die dit jaar alles eens lekker wil aanpakken: een studie, als freelance schrijver aan de slag gaan, mijn website laten volstromen met mooie verhalen en video’s, één keer in de week koken voor mijn schoonmoeder, de plintjes (eindelijk) vastplakken, de slaapkamer opfrissen, mijn zus helpen met verhuizen. Ik heb er zin in. Sommige dingen deel ik bewust niet. Vooral niet met de betrokkene om geen valse hoop te wekken. Ik weet immers niet – net als de rest van Nederland – of het me lukt en ik heb er een hekel aan mensen teleur te stellen. Nu maar hopen dat mijn schoonmoeder deze blog niet leest.

Kink in de kabel

Persoonlijk vraag ik me af waar deze plotselinge opklaring in mijn hoofd vandaan komt. In december voelde het er nog als dichte mist. Mijn geest wilde van alles, maar ergens in de communicatie naar mijn lijf blokkeerde het. Zo ging het eigenlijk heel het afgelopen jaar. Want hoewel ik in februari besloot te stoppen met werken, wilde ik niet dat dit het einde betekende van mijn actieve carrière. Ik kon een paar uurtjes werken, voor mezelf beginnen, een studie doen. Ik had van alles in gedachten. Maar het stagneerde steeds. Ik dacht dat ik het wilde. Nu denk ik vooral dat ik het moest, van mezelf. Bang dat mijn wezen als een plumpudding in elkaar zou zakken. De wil voelde ik niet, wel de drang. Maar die mist hing in mijn hoofd en maakte het moeilijk de energie te vinden het een en ander aan te pakken.

Vechtersbaasje

Bij nader inzien heb ik het afgelopen jaar gestoeid. Gestoeid met mezelf, gestoeid met de cf, gestoeid met de gevolgen die de ziekte voor mij heeft en gestoeid met mijn positie in het leven. Als dertiger sta je naar mijn mening in de bloei van je leven. Je hebt redelijk wat levenswijsheid opgedaan om te weten waar je staat, wat je wilt en daar actie op te ondernemen. Doorgroeien in je huidige carrière, een switch maken – daar ben je immers nog jong genoeg  voor -, een gezin starten. Het kan allemaal. Ik dacht even dat het voor mij niet meer gold. Dat mijn weg niet meer omhoog ging, maar al naar beneden slingerde. Dat mijn bloem al aan het verwelken was. Daar vocht ik tegen. Dat mocht niet zo zijn.

Nieuwe ronde, nieuwe kansen

Maar die mist is weg. Als vanzelf opgetrokken. De feestdagen zitten erop, de boom is het huis uit, de kerstversiering de doos in en mijn hoofd is weer helder. Geen idee of het met elkaar te maken heeft en of de start van het nieuwe jaar van invloed is. Het maakt me ook niet uit. Het voelt goed. Ik realiseer me nu dat het psychisch ook niet niks is om steeds iets van je kunnen in te leveren. In mijn geval was dat nu mijn vaste baan. Een plek waar je veel uur in de week doorbrengt met mensen die je daardoor soms door en door kent. Dat achter je laten is raar. Daar stap je niet zomaar overheen. Gelukkig niet. Gelukkig heeft dat tijd nodig en komt er ook een moment dat je het wel hebt verwerkt. En dat je door kunt.

Sunshine reggae

Dus ik ga door. Stap een nieuwe fase van mijn leven in. Een fase waar ik – ingegeven door de omstandigheden – zelf voor koos. Ik koos ervoor om de energie die ik heb in mijn privéleven te stoppen en mezelf op andere manieren te ontwikkelen. Want dat kan. Er zijn andere manieren. Die wel bij mijn situatie passen. Zolang je jezelf de tijd gunt tegenslagen te verwerken, komt er altijd een moment waarop je weer mogelijkheden voelt en je de toekomst rooskleurig inziet. Je krijgt weer zin het leven bij de lurven te pakken. Dat is voor mij nu. Dus dat ga ik doen. Met frisse moed. De zon tegemoet. Joehoe!