Ik mag weer  vliegen!! Vandaag op de kop af een half jaar geleden ben ik geopereerd. En na een half jaar mag je weer vliegen. Op dit moment heb ik geen vliegreis gepland, maar het voelt toch als een mijlpaal.

1 December. 1 Juni. Het lijkt nog zo kort geleden dat ik na transplantatie in het ziekenhuis lag. Volledig teruggeworpen. Moeilijk kunnen opstaan, nauwelijks kunnen lopen, niet lang in een stoel kunnen zitten, niet lang mensen om me heen kunnen hebben. Onzeker over het proces en alles wat me te wachten stond. Alle dagen door in een ziekenhuiskamer, verpleging in – verpleging uit, wondzorg voor de draininsteken, vooral willen slapen maar gewekt worden door de fysio om toch wat oefeningen te doen.

Luchtiger

Tegelijkertijd lijkt het moment dat ik wakker werd gemaakt door de arts om me te vertellen dat er nieuwe longen voor me waren, wel een eeuwigheid geleden. Een vorig leven bijna. Er is zoveel gebeurd in de tussentijd. En zoveel veranderd. Ik voel me een stuk energieker dan voor de operatie. Een ander mens bijna. Of het mens van een jaar of tien geleden. Ik kan weer – bijna – vol overgave meedoen aan de dingen waar ik gek op ben. Zonder dat ik eigenlijk voel dat ik te moe ben. Of – zoals ik het toentertijd omschreef – alsof ik via touwtjes aan mijn hoofd naar beneden werd getrokken terwijl ik mijn best deed om rechtop te blijven staan. Dodelijk vermoeiend was dat, realiseer ik me nu.

Blij ei

Daarentegen spring en huppel ik er inmiddels vrolijk op los en kan ik bijna onbezorgd genieten van uitjes met mijn nichtjes, van wandelingen en sprintjes met mijn hond, van een dag op pad met mijn moeder en zus, van onverwachts naar oma om haar nagels te lakken zodat ook zij een vrolijk moment heeft en zelfs van dagjes werken. Ik word er weer blij van. Zo diep-van-binnen-blij ben ik een tijd niet geweest. En dat besef ik nu pas. Nu het beter voelt.

Te vroeg – te laat > op tijd

Vlak voor transplantatie vroeg ik me af of ik er wel aan toe was. Of dit proces niet te vroeg kwam. Of iemand anders niet meer recht had op nieuwe longen dan ik. Iemand die er slechter aan toe was misschien. Dat zal ik nooit weten. Het enige wat ik nu wel weet, is dat ik er zelf meer aan toe was dan ik me op dat moment realiseerde. En dat ik dankbaar ben dat het op tijd heeft mogen komen. Ik hield dit moment vaak op afstand. Ik wilde transplantatie zo lang mogelijk uitstellen. Toen wist ik wat ik had, ik had geen idee wat ik zou krijgen. Nu ben ik trots, dankbaar en blij voor wat we in een half jaar al hebben bereikt. Voor hoeveel energie ik al meer mag hebben dan voor de operatie en voor hoeveel gelukkiger ik me mag voelen bij de dingen die ik doe. Als het zo zou blijven, zou ik al meer dan tevreden zijn. Ik kan me bijna niet voorstellen hoe het is als dit – wat de doktoren verwachten – het komende half jaar nóg beter wordt. Dan stuiter ik straks echt weer als een blij ei door het leven.

Eerste vliegplannen

En hoewel ik vandaag niet ga vliegen, heb ik de eerste vliegplannen al wel gemaakt: IJsland & New York met een vriendin. Komend voorjaar. IJsland is een plek die ik graag een keer zou zien en New York zit in mijn hart. Ik ben er nu twee keer geweest, de laatste keer was drie jaar terug. Als het dan weer even geleden is, begint het opnieuw te kriebelen: het lopen door de straten van het hart van de wereld (of een van de harten inmiddels, maar toch), van het decor van vele films en series en de plek waar alles kan en ik vooral open en vriendelijke mensen ontmoette.

Memorabel

Als ik het een half jaar geleden niet had gered, had ik absoluut geen reden gehad om spijt te hebben van de dingen die ik niet had gedaan. Ik heb volop van het leven genoten en eruit gehaald wat erin zat. Maar dat ik er nog even op mag voortborduren, maakt mij intens gelukkig.

En om vandaag dan toch een beetje memorabel te maken, heb ik na precies een half jaar voor het eerst weer een bh aan. Zo, die zit!