Ik houd ervan. Kerst. De lichtjes, gezelligheid, de boom, mensen die elkaar vriendelijker lijken te begroeten dan anders, het samenzijn met vrienden en familie. De gedachte eraan alleen al maakt me vrolijk.

Bij ons in de straat zit een buurtwinkeltje. In december verkopen zij ook kerstbomen. Uit heel de wijk komen mensen naar de winkel om hun boom te kopen. Iedere dag is er bedrijvigheid op hun stoep. De man des winkels loopt buiten met bomen te sjouwen en helpt zijn klanten bij het uitzoeken. Zo’n gemoedelijke sfeer. Daar loop ik iedere dag even tussen wanneer ik met Joek een van zijn dagelijkse wandelingen maak. Heerlijk.

Maar eerst Sinterklaas

Van huis uit heb ik meegekregen de kerstboom pas het weekend voor kerst op te tuigen. Sinds ik op mezelf woon, vind ik dat aan de late kant. Dan staat de boom maar zo kort. En dat voor zoveel werk … Maar ik wacht wel tot Sinterklaas het land uit is. Ik ben een groot fan van Sinterklaas. Ook toen wij als kind niet meer geloofde, werd er bij ons thuis fanatiek ge-sinterklaast. Compleet met surprises en gedichten. Via het dobbelspel en eerste sinterklaasvieringen met mijn nichtjes, heeft ons gezin inmiddels een eigen weg gevonden in de sinterklaashysterie. De kinderen krijgen per stel een cadeautje of twee per kind en voor de volwassenen trekken we een lootje. Een ongeschreven regel is een gedicht te schrijven voor het getrokken lootje. Zelf heb ik daaraan toegevoegd ook voor beide nichtjes een apart gedicht te schrijven, en ook de kinderen van mijn beste vriendin krijgen van ons een zak(je) met cadeaus én natuurlijk een gedicht. Goed idee …

Decemberstress

Zoals eerder al eens beschreven, lijk ik van mijn vader te hebben meegekregen dingen op het laatste moment te laten aankomen. Dus ook rondom sinterklaas geldt de nodige last minute stress. Om een of andere reden lijkt het mij in november altijd nog zo vroeg om cadeaus te kopen en gedichten te schrijven. “Tijd genoeg,” denk ik dan. Totdat ik me steevast rond 28 november realiseer dat sinterklaas vrij vroeg in december valt – voor ons dit jaar de 4e – en dan volledig in de stress schiet. Dezelfde cadeaus worden via verschillende kanalen besteld om te voorkomen dat ik straks überhaupt zonder zit, ieder ‘loos’ moment van de dag grijp ik aan om gedichtregels te bedenken; onder de douche, in bed, tijdens het eten en last but not least, moet ik een mogelijkheid verzinnen om de gedichten te printen.

Dit jaar had ik in die zin ‘mazzel’: vlak voor de decemberdrukte kreeg ik de opdracht van de belastingdienst mijn complete administratie op te sturen. Een nieuwe cartridge was dus in huis. Maar normaal gesproken blijkt ieder jaar in december opnieuw de inkt in onze printer op, of ingedroogd te zijn. Mijn ouders boden meer dan eens uitkomst, maar ook die hebben de laatste jaren vaker last van printstrubbelingen. Mijn schoonmoeder wil ik niet altijd vragen en ook de printer op het werk is vanaf dit jaar geen achtervang meer. Al met al ben ik altijd blij als ik op de dag van pakjesavond de geprinte gedichtjes op de cadeaus kan plakken en heel de handel voorzien van linten en glitters in een tas kan stoppen. Dat zit er weer op.

Wijze uit het oosten

Toch zou ik er geen moment van willen missen. Hoewel ik weet dat ik na die stress gesloopt ben en dit er de laatste (2 á 3) jaren harder inhakt dan anders, vind ik de sfeer heerlijk. Die stress van tevoren is op een bepaalde manier ook leuk. Gecombineerd met pepernoten op tafel en warme dranken. Het hoort bij de tijd van het jaar. Een sinterklaas zonder dicht- en koopstress lijkt me heel saai. Dat ik daarna drie dagen moet bijkomen, neem ik dan ook op de koop toe. Ik maak tot minstens een dag of vier ná het moment suprême nauwelijks afspraken, zet even geen wekker meer, hang veel op de bank met een tijdschrift of film en wat ik doe, doe ik in een rustig tempo. Daar ben ik al best trots op. Er zijn jaren geweest dat ik vond dat ik het allemaal moest kunnen en na zo’n periode vrolijk doordenderde, op hoop van zegen. Er zijn jaren geweest dat dit inderdaad goed ging. Maar er zijn ook jaren geweest – zelfs in mijn schooltijd – dat ik met sinterklaas zelf uiteindelijk door een rietje at, omdat door de lage weerstand heel mijn mond vol zat met blaren en ik geen banaan meer kon doorbijten zonder door de grond te gaan van de pijn, laat staan dat ik een pepernoot weg kreeg.  

Maar wijsheid komt met de jaren, dus ik chill me er nu op los. Tot kerst. Want het leek me een goed idee om niet altijd dezelfde mensen te laten opdraaien voor het eten. Dus heb ik voorgesteld dat iedereen wat doet. Op alle dagen. Overal. Wij dus ook. Dat betekent, dat we aan de bak moeten. Maar ik heb er zin in. Of het nu komt omdat ik meer rust heb doordat ik nu niet werk, of omdat we vorig jaar niet echt aan kerstv(ers)iering deden omdat Joek toen net twee weken bij ons was en als puppy al onze energie opvrat, maar ik zie het nu helemaal zitten. Het versieren van de boom, het voorbereiden van het eten, overal op visite gaan, samen eten. Ik ben er klaar voor. Laat de kerst maar komen!

Deze blog kwam twee dagen eerder dan anders, maar met kerst ben ik even vrij. Fijne dagen!