Van mensen die we niet vaak spreken, willen we tegenwoordig blijkbaar weten ‘hoe zij de coronatijd zijn doorgekomen?!’ Ik wel redelijk. Ik ben opgekrabbeld na een longtransplantatie, heb een masterstudie communicatiewetenschap afgerond en ben met een racefiets een berg in Frankrijk opgeklommen. 

De roemruchte coronadip is mij gelukkig bespaard gebleven. Zelf werd ik pas besmet in de derde of vierde golf, waardoor ik er gelukkig dus niet heel ziek van werd. In mijn omgeving heeft het virus ook niet hard toegeslagen. Iets waar ik behoorlijk dankbaar voor ben.

Happy me!

In de tijd dat corona opkwam, startte ik net mijn studie. De universiteiten zaten van alle scholen het meeste dicht, dus ik bracht veel tijd thuis door. Achter mijn computer, bij mijn hond. Precies vanwege die hond moest ik regelmatig naar buiten, waardoor ik ook geen opgekropt gevoel kreeg. Wandelend in het voorjaarszonnetje, langs de bebloemde tuinen en met de liefste en vrolijkste viervoeter aan mijn zijde, voelde ik me de gelukkigste vrouw op aarde. Vers na mijn longtransplantatie kon ik zo rustig mijn conditie opbouwen en mijn gedachten verzetten. 

Sporty Spice

Conditie opbouwen deed ik aanvankelijk ook bij de fysiotherapeut. Tijdens corona sloten ook zij de deuren, dus kreeg ik een thuisprogramma. Fanatiek ging ik met gewichtjes en elastieken aan de gang. En ik kocht een racefiets. Nooit van mijn leven gedacht dat ik ooit op zo’n ding zou zitten, maar nood breekt wet en nieuwe longen bieden perspectief. Tenslotte zat ik bij de fysiotherapie ook een kwart van de tijd op een fiets. Nadat ik eerst een paar maanden de racefiets van een vriendin had geprobeerd, ging ik voor een eigen exemplaar. 

Super enthousiast dook ik de paden op en de lanen in. Toen mijn transplantatiearts me vervolgens uitdaagde om de Mont Ventoux op te fietsen met een club getransplanteerden, hoefde ik dan ook niet lang na te denken: Tuurlijk deed ik dat! Het gaf mij meteen een doel met en op dat ding. Dat was natuurlijk ook heel het plan van die fietsexcursie, maar dat maakte niet uit. Voor mij werkte het. 

Hart op de juiste plek

Regelmatig kwamen we met die gemêleerde transplantatie-fietsclub (Give & Live) bij elkaar om te trainen. Een ontzettend warme club mensen bij wie de waarde van het leven meer centraal staat dan het fietsen. Een opluchting voor mij en een van mijn vriendinnen, die zich had opgeofferd als mijn fietsbuddy. Aangezien wij niet van die bedreven fietsers zijn, waren we best zenuwachtig dat we met de tong op onze knieën achter de club zouden aansjokken. Qua fietsen moesten we zeker inkomen, maar er waren genoeg Give & Livers die ons er met tips, trics en smalltalk doorheen kletsten. Ontzettend waardevol!

Studienerd

Ondertussen ging ook de studie onverstoorbaar door. De eerste periode van de pre-master – een voorbereidend jaar op het echte werk – sloot ik af met allemaal goede voldoendes. Een enorme opluchting dat ik het masterniveau blijkbaar in me had en meteen een lat voor de rest van het jaar. Flink bikkelen dus, maar de stijgende lijn in cijfers en kennis gaven me enorm veel energie. Ik werd zo blij van al die puzzelstukjes van academische kennis die steeds meer op hun plek vielen! 

Tijdens het masterjaar verdiepte ik me meer in diversiteit en inclusiviteit binnen de media. Ook mijn afstudeeronderzoek richtte ik hierop. Het werd een kwalitatieve studie naar hoe mensen van bi-culturele achtergrond betekenis geven aan culturele representaties op de meest uiteenlopende beeldbuizen. Ik voerde de meest waardevolle gesprekken met Nederlanders met een niet-Westerse culturele achtergrond en ik haalde de meest acrobatische hersenspinsels uit binnen dit onderwerp.

Derde transplantatiejubileum

Zo kan het dat ik in de zomer van 2022 mijn driejarige transplantatiejubileum vierde met een berg van 21 kilometer en 1.309 hoogtemeters in mijn benen en een mastertitel achter mijn naam. Het was een ware rollercoaster, maar ik ben zo ontzettend trots op alles wat ik tot nu toe heb gedaan en al mocht bereiken.

Niet altijd ging alles vanzelf. Mijn relatie overleefde mijn ambities niet en ik heb geen eigen dak meer boven mijn hoofd. Ook leerde ik over nieuwe uitdagingen en nieuwe angsten. Zo brengen nieuwe medicijnen nieuwe risico’s en bijwerkingen met zich mee. Nieuwe kansen brengen nieuwe angsten om alles weer te verliezen. Ik doe mijn uiterste best ook nieuwe manieren te vinden om met dit alles te kunnen omgaan. Obstakels zullen altijd blijven bestaan, maar het begin van een leven met nieuwe longen is er. Volgende week start ik met een nieuwe baan bij het voor mij welbekende Radboudumc. Heel spannend en tegelijkertijd ontzettend gaaf. En met zulke fantastische longen, komt de rest vanzelf ❤️