Morgen verlaten we officieel het jaar. Oudejaarsdag is normaal al een reden om nostalgisch te doen, maar ik gooi er dit jaar een schepje bovenop.

2019 Is voor mij het jaar van oud en nieuw, van ziekte en van gezondheid. Van veel ziekenhuis, ziekte, angst, overwinning, genieten van het moment en intieme relaties. Het is het jaar waarin ik mijn nieuwe longen kreeg. 2019. Wie had dat gedacht.

Hotline

Ik in ieder geval niet toen ik er een jaar geleden aan begon. In december het jaar ervoor keerde ik na een jaarlijkse controle in het UMCG huiswaarts met de boodschap: “Je doet het goed, stabiel genoeg. Over een jaartje terugkomen is prima. Mits het ineens verandert, dan bellen natuurlijk.” En bellen hebben we gedaan. Langskomen ook. Een paar keer. Kort en lang.

Beter dan ooit

Tot en met 29 januari had ik geen flauw idee wat er dit jaar ging gebeuren. Nu, vlak voordat we ditzelfde jaar uitgaan, ben ik getransplanteerd en wel. Zit ik al weer thuis. Douche en kleed ik mezelf zonder hulp. Ben ik aan het zuurstof geweest en er weer af. Ben ik weer aan het werk. Ben ik fysiek beter dan ik de laatste jaren was. Blaas ik een longfunctie waarvan ik me niet eens kan herinneren dat ik die ooit geblazen heb. Ben ik bij de fysiotherapie mijn programma aan het uitbouwen, in plaats van moeite aan het doen om stabiel te blijven – terwijl ik begin dit jaar nog altijd ziek werd na een iets te fanatiek sportprogramma. En heb ik mijn halfjaarlijkse controle zelfs al gehad. Alles was goed. Wie had dat gedacht …

‘Picture the moment’

Ik in ieder geval niet. En dus ben ik de laatste dagen nostalgisch alle foto’s aan het doorkijken. Foto’s van voor dat deze periode ons overviel, foto’s van de momenten zelf en foto’s van erna. Hoe keek ik, hoe keken de mensen om mij heen, hoe zag ik eruit, hoe zagen zij eruit, wat voelde ik, wat voelden zij? Tijdens de bewuste vakantie zag ik er niet eens ziek uit, vind ik zelf. We hadden dit als specifiek moment niet aan kúnnen zien komen. Alles was zo gewoon. En nu heb ik nieuwe longen.

Cocoonen in 2019

Eerder zei ik het al: ergens vind ik het lastig dit jaar achter me te laten. Het was zo’n bijzonder jaar, dat wil ik vasthouden. Ik wil mezelf nog langer in de cocon van dit jaar wentelen. Dat wat ik ‘ooit kon verwachten’, dat waar ik me vanaf dat ik me er bewust van ben tegenaan of tegenop heb gekeken, dat wat ik zo lang mogelijk wilde uitstellen, dat waarvan ik niet wist hoe het zou uitpakken; dat is dit jaar gebeurd.

Verrassende start

Over twee dagen is het ‘vorig jaar’ dat ik een transplantatie onderging. Dan begint een heel nieuw jaar. Een jaar dat ik nog nooit zo ‘nieuw’ startte. Over twee dagen duik ik in een kersverse toekomst. Het eerste jaar dat ik met gezonde longen mag betreden. En ik kan alleen maar hopen dat er nog vele volgen. Want als ik iets heb ervaren het afgelopen jaar, is het wel dat het leven je maar zo kan overkomen.

Voor nu duik ik nog even in mijn cocon die 2019 heet. Ik zoek foto’s en gevoelens op. Laat de tranen die willen komen, rijkelijk vloeien. En dan ga ik met frisse moed het nieuwe jaar in. Een verrassende toekomst verwelkomen.

Gelukkig nieuwjaar!